کارشناسان: رحیمی، آقایانی
جلسه با مقدمه ای توسط کارشناس درباره تله رها شدگی و ارتباط آن با مراقبت از سالمندان شروع شد.
رهاشدگی جزو تله های عدم تله هایی هست که در اثر برآورده نشدن دلبستگی ایمن اتفاق می افتد. وقتی احساس امنیت برآورده نمی شود ما دچار رها شدگی می شویم.
باور افراد در این تله این است که بالاخره آدم ها یک جایی او را تنها می گذارند، تنها می مانم و کسی نخواهد بود که از من مراقبت کند. بعضی مراقبین سالمندان این باور را دارند که اگر الان ، مراقبت را انجام ندهند در آینده هم کسی از من مراقبت نخواهد کرد.
ترس از دست دادن والدین، مورد دیگری است که در این طرحواره وجود دارد. علاوه بر سوگی که همه افراد، پس از مرگ والدین دچار می شوند حس از دست دادن حامی حسی است که سراغ این افراد می آید و گاهی از قبل از مرگ والدین وجود دارد.
دو نفر از مراقبین، درباره استرس زیادی که تجربه می کنند و نگرانی زیاد از اتفاقات ناگوار برای والدین و از دست دادن آنها صحبت کردند. این دو نفر تجربه از دست دادن یکی از عزیزانشان را داشتند و بعد از این تجربه، دچار استرس فراوانی شده بودند و احساس می کردند دیگر توان از دست دادن عزیز دیگری را ندارند. آنها علایمی مانند از هوش رفتن، گریه کردن، بی خوابی، کم اشتهایی، وحشت و ترس زیاد را ذکر کردند.
و گفتند این علایم را فقط در مواقعی که یکی از والدین دچار مشکلی هر چند کوچک می شود، دچار می شوند و در مورد افراد دیگر تجربه نمی کنند و حتی می توانند امداد رسانی داشته باشند.
بعضی از مراقبین توانایی بیشتری برای تسلط بر هیجانات خود به خصوص در بحران ها داشتند و بعضی در مورد ترس از دست دادن همسر یا والدین گفتند:
اگر واقع بینانه به مسئله مرگ نگاه کنیم پذیرش مرگ حتی در مورد عزیزانمان سخت نیست. ولی قسمت آزار دهنده ماجرا خاطراتی است که با آنها داشتیم و نداشتن آنها برای همیشه است. اگر چه همه ما می دانیم مرگ به عنوان شروع زندگی دوباره و ورود به مرحله جدیدی از زندگی اصلا غم انگیز نیست، اما احساساتی که به خاطر از دست دادن دچار می شویم، برای ما غم و درد و استرس ایجاد می کند.
نظر کارشناس۱:
وقتی شخصی در سوگ است شاید خودش را بتواند با این موضوع آرام کندکه عزیزش به جایگاه بهتری رفته ولی زمان میبرد و خیلی از افراد هم به آن آرامش قبل هرگز نمیرسند و همیشه احساس از دست دادن دارند. احساس خلآیی که هیچوقت پر نمیشود. آن ها نگران هستند که آن اتفاق باز هم تکرار شود. به همین خاطر حتی بعضی ها سراغ روابط جدید نمیروند به طور مثال ازدواج نمی کنند، بچه دار نمی شوند، دوستان جدیدی برای خود پیدا نمی کنند. چون تحمل از دست دادن عزیز دیگری را ندارند. حس رها شدگی به آنها این اجازه را نمی دهد.
نظر کارشناس۲:
حس گسستگی اعضای خانواده، حس تنها شدن و رها شدگی را برای ما ایجاد می کند و وقتی یک بار تجربه شده باشد، دوست نداریم مجدد تجربه کنیم.
پذیرش مرگ عزیزان، پس از دواران سوگ می تواند اتفاق بیوفتد، اما گاهی ترس از دست دادن عزیزان آنقدر زیاد می شود که گاهی وقتی هنوز عزیزی را از دست ندادیم، حس بد زیادی داریم و سعی می کنیم اقداماتی را انجام دهیم تا آن را بر طرف کنیم. گاهی این اقدامات درست نیست. اقدامات می بایست برای مدیریت احساساتمان زیر نظر کارشناسان انجام شود.
نگرانی از دست دادن عزیزان برای همه وجود دارد اما مهم است که این نگرانی آنقدر زیاد نباشد که ما را از زندگی طبیعی خارج کند.
برای رها شدگی ما یکسری تمرین ها داریم که به ما کمک می کند با خود مهربان باشیم و تنهایی خود را با پذیرش اتفاقی که دارد می افتد( مثل کهولت سن والدین، بیماریهای زیاد آنها و …) درک کنیم.
به طور مثال می توانید یک نامه برای خودتان بنویسید، از کودک درون خود که احساس تنهایی دارد دلجویی کنید و از او بپرسید که چه چیزی را می خواهد بدست بیاورد و یا چه چیزی او را اذیت می کند و بعد خودتان از طرف کودک درون به آن پاسخ دهید. در واقع گفتگویی بین بزرگسال سالم خود و کودک درون خود از طریق نامه شرح دهید. (بهتر است این نامه را کارشناسان بخوانند و بررسی کنند و برای حل مشکل شما را راهنمایی نمایند)
تمرین بعدی تصویر سازی ذهنی است (که می بایست در جلسات حضوری، آموخته شود)
برای موارد شدید استرس مانند دو نفری که داستان زندگی خود را به اشتراک گذاشتند نیاز به درمان حضوری و به صورت مداوم است. پس در واقع درمان دارد و نباید این مساله به حال خود رها شود و نیاز به پیگیری دارد.
همچنین نباید منتظر بحران باشیم تا ببینیم برای ما چه اتفاقی می افتد، بلکه باید تمارین کافی انجام شود و این تمارین تا بحرانها ادامه پیدا کند، به طوریکه درمانگر برای روبرو شدن با بحرانی دیگر در کنار افراد باشد.