بسیاری از مراقبان در پیدا کردن تعادل بین «کمک کردن زیاد» و «کمک نکردن کافی» مشکل دارند.
این مسئله زمانی سخت‌تر می‌شود که توانایی‌های فردی که از او مراقبت می‌شود، هر روز یا حتی هر ساعت تغییر کند.
پس چطور می‌توانیم استقلال و روحیه عزیزان‌مان را حفظ کنیم و در عین حال به اندازه درست به آن‌ها کمک کنیم تا بهترین عملکرد را داشته باشند؟
۱. گفت‌وگو و برنامه‌ریزی کنید
حتی قبل از آن‌که والد شما واقعاً به کمک نیاز پیدا کند، با او در مورد تغییرات احتمالی در توانایی‌هایش با افزایش سن صحبت کنید.
این کار گستاخی نیست، بلکه واقع‌بینی است.
در مورد این‌که اگر روزی توانایی جسمی یا ذهنی‌اش کاهش پیدا کند، چطور می‌خواهد با آن کنار بیاید و شما چطور می‌توانید بهترین حمایت را از او داشته باشید، گفت‌وگو کنید.
۲. زود دست به کار نشوید
در کمک کردن عجله نکنید.
اگر تغییرات زیادی در زندگی والد سالخورده‌تان ایجاد کنید، ممکن است با مقاومت روبه‌رو شوید.
رفتار و عملکرد او را در طول زمان زیر نظر بگیرید و برداشت‌های خود را با افرادی که او را خوب می‌شناسند در میان بگذارید تا مطمئن شوید که واقعاً در حال حاضر به کمک نیاز دارد یا نه.
۳. روی کارهایی که هنوز می‌تواند انجام دهد تمرکز کنید
او را به سمت توانایی‌هایش هدایت کنید.
مثلاً اگر دیگر نمی‌تواند واضح بنویسد، به او کمک کنید تا از تلفن برای ارتباط استفاده کند.
اگر دیگر نمی‌تواند یک وعده کامل غذا بپزد، بگذارید سفره را بچیند.
اگر حافظه کوتاه‌مدت خود را از دست داده، درباره خاطرات قدیمی با او گفت‌وگو کنید.
۴. کمک را به شکل قدرت‌بخشی ارائه دهید
به والدتان بگویید هدف شما این است که به او کمک کنید تا با افزایش سن زندگی باکیفیت‌تری داشته باشد.
به او اطمینان دهید که هدف کمک کردن این است که بتواند همچنان کارهایی را که دوست دارد انجام دهد.
برای مثال، همان‌طور که عصا به کسی کمک می‌کند مسیر طولانی‌تری را برود، شما هم می‌خواهید نقش همان عصا را برای او داشته باشید — اما مسیر زندگی را هنوز او خودش طی می‌کند.