این جلسه پس از تماشای فیلم آموزشی ارتباط موثر تشکیل شد.
سوال شرکت کننده: زمانی که می‌دانیم طرف مقابلمان در ارتباط با ما خواب نیست ولی خودش را به خواب می‌زند چگونه ارتباط بر قرار کنیم. مثلا یه همسری در زندگی میبینه خواهر و مادرش رفتار و کردار درستی انجام نمیدن و مقصر هستن. رفتار اونهارو میبینه و میدونه اشتباه است ولی انکار میکنه که من متوجه نشدم و ندیدم یا سالمندی که اینطور رفتار می کند.
نظر کارشناسان:
- بعضی افراد از سبک مقابله ای اجتناب استفاده می کنن. به نظر میرسه بهتره در یک موقعیت مناسب و بدور از تنش بحث رو باز کنیم و در موردش صحبت کنیم اینکا بتونیم هیجانات خودمون رو هم کنترل کنیم خیلی مهمه
- آدم ها وقتی در مورد موضوعی خیلی بازخواست می شوند یا مورد انتقاد و سرزنش قرار می گیرند، ترجیح می دهند خودشان را در معرض آنها قرار ندهند. با نادیده گرفتن موضوع سعی می کنند از آن بگذرند. بهتر است بینیم این آدم ها را در چه موقعیت ایی قرار می دهیم. گاهی اوقات ما کارهایی انجام می دهیم که فرد تجیح می دهد با ما وارد گفتگو نشود و مساله را حل نکند. پس باید ببینیم در یک رابطه و ناکامل بودن آن سهم خودمان چقدر است. در ارتباط هر دو طرف ارتباط سهم دارند و اگر هر کسی سهم خودش را در ارتباط درست برقرار کند، ارتباط بهتری شکل خواهد گرفت.
گاهی اوقات همسر می داند که خانواده اش رفتار درستی ندارند ولی برای اینکه گلایه ها بیشتر نشود از باز کردن موضوع پرهیز می کند. اینکه ما در چه شرایط و با چه لحنی از مشکل پیش آمده صحبت کنیم مهم است. بهتر است که ما از حس و حالی که در اثر مشکل پیدا کردیم صحبت کنیم و نه رفتاری که با ما شده. چون زیر سوال بردن خانواده همسر موجب تنش بیشتر می شود و مساله را حل نمی کند. قصد ما باید حل باشد و نه سرزنش و توبیخ. اگر خانواده طرف مقابل واقعا خانواده سالمی نیستند باید به شیوه های مناسب روابط را کمتر کنیم چون ادامه یک رابطه ناسالم و تکرار تذکرات ما به همسر، باعث فاصله بین ما و همسرمان می شود. پس باید خودمان مرزهای درستی را تعریف کنیم و از ایجاد مشکلات مجدد جلوگیری کنیم.
- در مورد سالمندان پذیرش می تواند کمک کننده باشد.
سوال شرکت کننده: وقتی بر اثر مشکلی سالهای طولانی است که فاصله بین خانواده ها می افتاد و ارتباط قطع می شود، چطور می توان این روابط را دوباره برگرداند و از سر گرفت؟
نظر کارشناسان:
قطع ارتباط طولانی مدت به معنی وجود یک مساله مهم بین دو خانواده است. باید موضوع با دقت و جزییات بررسی شود که چه اتفاقی افتاده است. اگر علت آن اتفاقات و قطع ارتباط رفع و حل شود، ارتباط می تواند از سر گرفته شود. فاصله طولانی مدت به این معنی است که هنوز ن مشکل باقی است و دو خانواده به این نتیجه رسیده اند که با قطع ارتباط می توانند امنیت و آرامش خود را حفظ کنند و به این وضعیت نیز عادت کرده اند. این وضعیت نیاز به بررسی دقیق دارد.
سوال شرکت کننده: اگر بیشتر امورات سالمندی را رسیدگی کردیم بازهم قانع نشد، دنبال اون یه کار انجام نشده بود آیا باید به دنبال انجام دادن ریز اموراتشون باشیم یا به نظر شما مربوط به تنهایی هست که دوست دارن به بهانه های مختلف ما در کنارشان باشیم؟
نظر کارشناسان:
باید تا جایی که امکان دارد به نیازهای اساسی و پایه سالمندان پاسخ دهیم و غفلت نکنیم. اما گاهی درخواستهایی که دارند غیر منطقی و یا غیر ضروری است و یا موجب آسیب به سالمند، ما و خانواده ما می شود. بیشتر مواقع این رفتار یک نوع بهانه گیری است برای آنکه توجه بیشتری را جلب کنند و ساعات بیشتری را با شما بگذرانند. قاعدتا اگربهانه گیری باشد، وقتی شما آن نیاز را هم برطرف کنید، بهانه دیگری پیدا می کنند.
سوال شرکت کننده: چگونه باید با آدمی که در ظاهر باهات خوبه اما در باطن اصلا باهات خوب نیست و می‌شنوی که پشت سرت حرف میزنه ولی همه رو انکار میکنه رفتار کرد؟ مثلابا سالمندی که با ما زندگی می کند و چنین رفتاری را دارد باید جه رفتاری داشته باشیم.
نظر شرکت کنندگان: اگه به خودمون اطمینان داریم که نیتمون درسته پس دیگه بدگویی ها معنی ندارن
نظر کارشناسان:
-تا جایی که امکان دارد باید از ارتباط با این شخص پرهیز شود چون حس اعتماد و امنیت که یکی از وجوه مهم ارتباط است از بین می رود.
-باید ببینیم این بدگویی ها چقدر اهمیت دارد و چقدر ما به آن اهمیت می دهیم. افرادی که ما و سالمند ما را می شناسند و کاملا به رفتارهای ما آگاهی دارند، متوجه هستند که این گفتارها درست نیست و کمتر تحت تاثیر بدگویی های سالمند قرار می گیرند و افرادی که ما را نمی شناسند اهمیتی ندارد که درباره ما چه می شنوند. اگر بتوانید بهتر است با سالمند درباره احساسی که در شما بوجود می آید و ناراحتی که ایجاد می کند صحبت کنید. بدون آنکه منتی بگذارید با حفظ احترام خدماتی را که به او ارائه داده اید را بگویید و از او بخواهید که به شما بگوید چه نیاز و یا کم و کسری دارد که باعث بدگویی می شود. هر چه که نیاز دارد و توقع دارد مستقیم به خود شما بگوید.
و اگر نتوان با آن سالمند صحبت کرد، با اینکه با ایشان زندگی می کنید و یا انکار می کنند بهتر است از سالمند کمی فاصله گرفته شود بطوریکه متوجه رفتار اشتباهشان بشوند و متوجه شوند که این رفتارشان برای شما قابل تحمل نیست. در مورد اینکه این فاصله گرفتن چطور باید اتفاق بیافتد بسته به شرایط خانواده باید فکر کرد.
سوال شرکت کننده: اگر این فاصله گرفتن تا مدتی تاثیر داشت و بعد از مدتی، مجدد رفتارهای سالمند تکرار شد چه باید کرد؟ سالمندی که من و همسرم ازش مراقبت میکنیم از کسی تعریف و تمجید میکنه و بهش رسیدگی میکنه که سال تا سال هم نشده که از ایشون مراقبت کنه
نظرات شرکت کنندگان:
– بعضی از سالمندان کسایی که کمتر خدمت میکنن بیشتر دوستشان دارن، چون اونایی که کمتر رسیدگی میکنن کمتر با سالمند درگیر هستن و وقتی یه کار براشون انجام میدن بیشتر به چشم سالمند میاد. اونایی که کار و مراقبت بیشتر انجام می‌دهند جز وظایفشان می‌شود
نظر کارشناس: شخص سالمند شاید از این طریق نیازهایی را بیان کند که تا به حال به آن اهمیتی داده نشده و یا می خواهد از طریق ایجاد احساس گناه، شما را ترغیب به انجام رفتارهایی دیگر کند ولی روش غلطی را در پیش گرفته است. شاید به عنوان یک راه حل بهتر است پیشنهاد دهید حتی برای مدت کوتاهی، آن اشخاصی که سالمند تصور می کند مراقبت بهتری می کنند وظیفه مراقبت را به عهده بگیرند. حتی شده برای ساعاتی در هفته. تا هم سالمند و هم آن افراد با شرایط واقعی مراقبت مواجه شوند.
– معمولا سالمندان با مراقبینی بیشتر درگیر می شوند که بیشتر با او در ارتباطند، دلسوزتر، هستند، مسوولیت بیشتری دارند و حرص و جوش بیشتری می خورند. این مراقبین اگر به اندازه کافی استراحت نکنند خسته تر هستند، زودتر فرسوده می شوند و در موقعیت های نه چندان تنش زا، زودتر به عصبانیت می رسند ولی افرادیکه وظایف مراقبتی خیلی کم یا سطحی دارند و یا به صورت مهمان به ملاقات با سالمند می آیند و در شرایط حاد مراقبت قرار نمی گیرند، معمولا سر حال تر و خوش خلق تر هستند و حتی در بعضی جاها پیشنهاداتی می دهند که غیر عملی است و یا غیر منصفانه در تصمیمی گیری های مهم جانبداری سالمند را می کنند، لذا سالمند حس می کند این افراد بیشتر او را دوست دارند و به او احترام می گذارند.
در این شرایط بهتر است ما مهمانان را از شرایط واقعی مراقبت و مسایلی که وجود دارد آگاه کنیم و در فضایی آرام و بدون تنش از آنها بخواهیم قضاوتهای منصفانه داشته باشند و ما را با همفکری در مراقبت بهتر کمک کنند.
-معمولا وقتی با کسی ارتباط بیشتری داریم قاعدتا دلخوری هایی هم پیش می آید. ولی بین افرادیکه کمتر ارتباط وجود دارد کمتر اصطکاک پیش می آید
سوال شرکت کننده: اگر اشخاص مورد نظر امکان مراقبت را نداشتند چه کنیم؟
نظر کارشناس: اول باید ببینیم آیا آن افراد واقعا توانایی و شرایط مراقبت را ندارند یا از مراقبت کردن برای حفظ آرامش خودشان و برای اینکه نمی خواهند برنامه زندگیشان به هم بخورد سر باز می زنند. یعنی آیا حتی برای ساعاتی از روز در هفته می توانند برنامه ریزی کنند یا خیر. اگر به هیچ وجه امکان آن را ندارند این مساله را به سالمند بازگو کنیم که فعلا شرایطی که داریم همین است و هر آنچه که بتوانیم برای احساس امنیت و آرامش او انجام می دهیم ولی بیشتر از آن نمی توانیم. بهتر است با ما همکاری داشته باشند تا احترام هر دو طرف حفظ شود.
در قسمت دوم، خانم رحیمی از مشکلات شایع خلقی و رفتاری دوران سالمندی نام بردند و مراقبین وجود آنها را تایید کردند. علاوه بر این بعضی از مراقبین درباره این مسایل توضیحاتی دادند و خواستار راهنمایی شدند. موضوع ابراز نیاز به توجه دائمی بیشترین رای را آورد.
- کج خلقی مثل لجبازی کردن سالمند و رفتارهای بچگانه
- خشم و عصبانیت. زود از کوره در رفتن
- توهین کردن، فحش و ناسزا گفتن
- . شک داشتن. سو طن داشتن. توهم توطئه داشتن به طور مثال متهم کردن مراقب و اعضای خانواده
- انواع وسواس ها مثل وسواس نظافت، بیماری واگیر از دیگران گرفتن، وسواس در غذا خوردن، مصرف دارو
- اشکال در امور مالی مثلا خسیس شدن یا خرج های افراطی. بذل و بخشش زیاد از حد
- بدرفتاری فیزیکی با مراقب به صورت کتک زدن، پرت کردن اشیا
- انبار کردن افراطی وسایل کهنه و قدیمی، دلبستگی بیش از حد به اشیا.
- درخواست توجه دائمی، تنها نگذاشتن
- . عدم توجه به بهداشت مثل مقاومت در مقابل حمام کردن، تعویض لباس و ملحفه
- مقاومت در بیرون رفتن از خانه
- عدم پذیرش دیگران به عنوان مراقب … چ اعضای خانواده و چ پرستارها
- اصرار به انجام رفتارهای خطرناک مثل رانندگی
- عدم ثبات در خلقیات. وقتی دور شون شلوغه ناراحتن، وقتی خلوته شاکی هستن و احساس تنهایی می کنن. بدون دلیل مشخصی تند خو میشن یا گوشه گیر بی علاقه …
-به طور مثال مراقبین گفتند بعضی سالمندان از خوردن داروها امتناع می کنند و آن ها را بدون اطلاع مراقب دور می اندازند، گاهی هم فراموش می کنند که داروهایشان را خورده اند و اصرار دارند که آن را تکرار کنند. بیان می کنند که از مصرف دارو خسته شده اند و می خواهند آن را قطع کنند، یا اجازه خرید دارو را نمی دهند.
-بعضی سالمندان به صورت افراطی وسایل را انبار و ذخیره می کنند و دلبستگی زیادی به اشیا قدیمی و کهنه دارند . گاهی توهم دزدیده شدن آن اشیا را دارند
-از حمام رفتن و تعویض لباس خودداری می کنند و وقتی به ایشان پیشنهاد می شود ناراحت می شوند
-مدام تکرار میکنند اولادهای مردم فلان کار را میکنند شما هیچ محبتی ندارید (سرکوفت زدن)
بین فرزندانی که ازشون مراقبت میکنند تبعیض می گذارند.
-حالشان را بدتر از چیزی که هستند نشان می دهند(تمارض کردن)
نظر کارشناس: درک کردن فضای سالمندان اهمیت دارد چون آنها قدرت گذشته رو ندارند و این مساله سالمندان را اذیت می کند. آنها به هر وسیله و هر راهی برای حفظ استقلال و نشان دادن اقتدار خود متوسل می شوند.
مقرر شد در جلسه آینده در مورد آنها و چگونگی برخورد با این مسایل، گفتگو شود.
همچنین مقرر شد، جزوه آموزشی در زمینه ارتباط با سالمندان در اختیار مراقبین قرار گیرد و همگی آن را مطالعه نمایند.
با سلام و خسته نباشید
مطالب واقعا عالی هستن
و نهایت استفاده رو بردم
سلام خانم رحیمی جان
دستتون دردنکنه مثل همیشه عالی بود